Поэтическое прошлое

Нашла в закромах своего ноута вот такой вот  древний опус моего авторства. Ну и пёрло же меня в глубокой юности))) Кто знает.... Может, моя поэтическая муза ещё когда-нибудь меня осчатливит своим присутствием...

НОЧ

Пякельная цемра спаўзае на горад,
Іскрацца ў цемры зорачкі-вочкі,
Дрыжаць,небаракі, зацягвае холад
Пятлю вакол шыі палонніцы-ночкі.

Заснула жыццё ў апошнім акенцы.
(Навечна ці не? Невядома нікому.)
І белая мроя ў белай сукенцы
Блукае па дахах, збіраючы стому.

На дубе, што шчыра імхі абдымаюць,
Крумкач спачывае ад дзённых турботаў,
І з расы манаскай вятры выдзімаюць
Увесь бруд нашых думак, пясок нашых ботаў.

І ў гэтым наскрозь чорна-белым прасторы,
Маўклівая дзе цішыня ўладарыць,
Дзе спіць усё жывое і мерзнуць дзе зоры,
Пясняр малады ваш таксама кімарыць.

Жнівень, 2005

- Вера -